Satılan şey koltuk. Kişinin bu koltuğu nerede kullanılacağını bilemezsiniz. Diyelim ki modaevinde bir koltuk var. Bu koltuk oturmak için kullanılacak başka bir amaç için kullanılacak değil ama onun üzerine çırılçıplak bir kadın oturtup bir fotoğraf çekerler ama insan gibi kullanırlar siz bunu bilemezsiniz.
Dolayısıyla ‘böyle bir yere koltuk satmak haramdır’ diyemeyiz ama kişinin kalbi rahat değilse “Vereceğim bu koltukla, orada pis işler yapacaklar ve ben de buna yardımcı olmuş olacağım” diye bir düşüncesi varsa takvalı olmaya çalışıyorsa satmaması daha uygundur.
Diyelim ki sattı, sattığı şey helaldir, yaptığı şey ticarettir. O koltuğu kullanan da eğer üzerinde kötü bir niyetle ya da daha doğrusu haram bir iş için kullanıyorsa günahı ona aittir. Helal bir iş için de kullanabilirdi, onu siz bilemezsiniz. O zaman herkesin sattığı malın müşteri tarafından nasıl kullanacağını bilmesini şart koşmamız gerekecek. ‘Bir malı satabilmek ve bunun helal olması için onun nasıl kullanılacağını bilmen lazım’ gibi uygulanması mümkün olmayan bir şart koşmamız gerekir. Ancak bu şekilde ticaret olmaz ve zaten müşteri de bunu söylemez.
